ROZDZIAŁ 6

Moje życie od śmierci rodziców troszkę się zmieniło minęły już 4 miesiące . Mieszkam z Wiktorią w moim mieszkaniu w którym zrobiłyśmy remont. Nie chciałam, żeby każda jedna rzecz w domu  przypominała mi rodziców. To chodź trochę pomogło mi zapomnieć. Już od 3 miesięcy chodzę normalnie do pracy krótko mówiąc staram się jakoś normalnie funkcjonować choć to wcale nie jest proste. Właśnie wróciłam z pracy i przekroczyłam próg mieszkania:

-Cześć Wiki- krzyczałam
-Cześć cześć. Chodź do kuchni przygotowałam obiad- krzyczała z pomieszczenia zwanego kuchnią. Udałam się do mojej przyjaciółki
-O jak ładnie pachnie- usiadłam do stołu. Wiki podała mi talerz z potrawą i sama dołączyła do mnie
-Nelka wiesz, że Robert przyjechał tu z Lenką?-zapytała
-Nie. Mila nic mi nie mówiła. A gdzie Majka? Nie przyjechała z nimi?
-To Ty nic nie wiesz? Milena Ci nie mówiła?- zapytała
-Nie. A co miała mi mówić?
-Majka miesiąc temu zginęła wypadku samochodowym
-Co!? To straszne. Biedny Robert co on teraz musi czuć
-Nela? Czy Ty jesteś normalna? On jakoś się Ciebie nie żałował. Mi tam ani jego ani jej nie jest szkoda.
-Wiktoria czy Ty wiesz co mówisz. Cieszysz się ze śmierci jakieś młodej dziewczyny?
-To nie była jakaś dziewczyna tylko Majka- mówiła podkreślając ostatnie słowo- przez którą cały czas cierpiałaś
-Nie Wiki jeżeli już to cierpiałam przez Robert, ale nie przez nią. Nie rozumiem jak możesz być tak okropna dla innych. Przepraszam ale nie jestem głodna- poszłam do swojego pokoju. Nie mogę pojąć jak Wiktoria może mówić takie brednie. Ok cierpiałam, ale przez głupotę Roberta, a nie tej dziewczyny.

-Nela ok przepraszam. Przesadziłam- powiedziała dotykając mojej ręki
-Wiktoria chce po  prostu, żebyś wiedziała, że ani Maja jak i Lena nie są tu niczemu winne. Ok ?
-Ok. Nie gniewaj się. Dobrze?
-Dobrze- pocałowałam ją w policzek i przytuliłam
-Ja muszę iść. Będę gdzieś o 20. Pa- wyszła z mojego pokoju.
Dostałam smsa:

Cześć  Nelcia. Mogła byś oddać moje kluczyki od samochodu najlepiej jeszcze dziś.
                                                                                  Buziaki Milena :*

No tak jakiś czas temu pożyczyłam od Mileny samochód ponieważ mój się zepsuł. Musze tam iść i znów spotkam Roberta. Ale ok Ostrowska jesteś silna pokażesz mu jaka jesteś fajna. Pójdziesz tam pewna siebie. Stałam już pod drzwiami Lewandowskich  i pewnym ruchem zapukałam:
-Cześć Robert jest Mila?- zapytałam uśmiechnięta
-Cześć. Nie ma jej.
-A może Twoja mama?
-Nie też nie ma, ale proszę wejdź
-Nie dziękuje. Przekaż Milenie kluczę- wyciągnęłam do niego rękę z kluczami
-Proszę wejdź. Dasz Milenia je sama- zaprosił mnie ruchem ręki - Ja pójdę do kuchni po coś do picia, a Ty idź do salonu.
Też tak zrobiłam podeszłam do tej samej komody co kiedyś. Zobaczyłam brak zdjęcia Mai i Roberta. Nie mogłam pojąc czemu tak szybko zniknęło. Stałam tak patrząc na moje i Roberta zdjęcie:
-Ładnie razem wyglądamy co ? Kiedyś byliśmy tacy szczęśliwi.- podszedł do mnie Robert i złapał delikatnie za rękę. Ja natomiast odskoczyłam.
-Właśnie Robert kiedyś- mówiąc to usiadłam na kanapie. Zobaczyłam małą dziewczynkę siedzącą w ogrodzie malując na kartce.- To Twoja córeczka?
-Tak Lenka. Po śmierci Mai w ogóle ze mną nie rozmawia. Wczoraj trochę bawiła się z Mileną, ale nic więcej.
-Przykro mi z powodu Majki. A może ja bym z nią porozmawiała?
-Na prawdę byś chciała?
-Czemu nie mogę spróbować- wyszłam do ogrodu usiadłam obok dziewczynki-Cześć mam na imię Nela. A Ty? - nie otrzymałam odpowiedzi- Ok to może z Tobą porysuje- wzięłam do ręki kredkę- Wiem co skarbie Cię spotkało. Mnie 4 miesiące temu spotkało to samo. W jednej minucie straciłam mamę i tatę. Każdy mi mówił, że po czasie ból minie. Wiesz co? Nie minął, ale na pewno moje rany się zagoiły. U Ciebie też tak będzie myszko zobaczysz.
-Mam na imię Lena - spojrzała na mnie  swoimi pięknymi oczkami które były pokryte smutkiem. Usiadła mi na kolana- Bardzo tęsknie za mamą- rozpłakała się . Przytuliłam ją i głaskałam po główce. Nie mogłam patrzeć na cierpienie tego dziecka.
-Lenka nie płacz będzie dobrze. Mam sposób na małe ukojenie twojego bólu
-Tak jakie? -zapytała wycierając swoje śliczne oczka
-Masz zdjęcie mamy?- pokiwała głową -To chodź idziemy.

Zaprowadziła mnie do pokoju który był mi dobrze znany. Był to pokój Roberta. Razem z nią usiadłam na łóżku. Lenka wyjęła zdjęcie swojej mamy i mi je podała. Zdjęcie wsadziłam do ramki i postawiłam na szafce nocnej.

                                                 ***
Byłem mile zaskoczony, że Nela w ogóle chce pomóc mojemu dziecku. Nie wiem czy na jej miejscu bym tak postąpił. Gdy zobaczyłem, że Lenka idzie z Nelą za rękę nie mogłem w to uwierzyć. Postanowiłem iść za nimi. Słyszałem co mówią:
-Lenka zawsze kiedy będziesz szła spać mów mamie co robiłaś, kogo spotkałaś, jak sie czujesz i tym podobne. To na pewno Ci pomoże. Dzięki temu będziesz miała z mamusią cały czas kontakt. Wiesz co skarbie Twoja mama jest teraz w niebie i na pewno na ciebie patrzy z góry i cieszy się, że dziś się uśmiechasz.
-Wiesz co mówisz do mnie jak tatuś. On do mnie też zawsze mówi "Wiesz co skarbie"- zaśmiała się moja ksieżniczka, ale to prawda, że tak do niej mówię. A mogę teraz mamie powiedzieć co mnie spotkało?
-No jasne. To ja pójdę a Ty  wszytko powiedz.
-Nie. Zostań ze mną i się połóż- Nela położyła się obok mojej córeczki. Ślicznie razem wyglądały.
-Mamo dziś spotkałam piękną i miłą dziewczynę o imieniu Nela. Pomogła mi dziś. Wiem, że jesteś w niebie i patrzysz na mnie. Kocham Cię mamusiu .- Lenka mówiła to tak wesoło. Przytuliła się do Nelki i zasnęła.
                                                 ***
Wyszłam z pokoju i zobaczyłam Roberta:
-Co Ty tu robisz?
-Słuchałem jak pięknie jej tłumaczysz. Dziękuje Ci za wszystko- uśmiechnął się do mnie swoim powalającym uśmiechem
-Nie ma za co- odpowiedziałam miłym gestem, a on mnie pocałował w usta. Odepchnęłam go- Co Ty robisz?
-Nelka  kiedyś byliśmy sobie tak bliscy, pamiętasz?
-Kurde Robert to było kiedyś. To Ty to zepsułeś nie ja- zbiegłam ze schodów i chciałam otworzyć drzwi, ale Robert mnie złapał za rękę
-Nelka po słuchaj mnie- poprosił
-Nie Robert to Ty mnie posłuchaj. Wiesz co jest najgorsze? Kiedy oczy które tak kochasz były wpatrzone w inną. Gdy uśmiech, za który byłam oddać, życie skierowany był do innej. Gdy ramiona, w które kochasz się wtulać tuliły inną. To jest najgorsze. - powiedziałam ze łzami w oczach
-Nelka nigdy tak nie było. Zawsze Cię kochałem kocham i będę kochać cały czas o Tobie myślałem. To w Tobie jest cząstka mnie bez której nie mogę już żyć- po jego słowach nie mogłam nic wydusić. Tylko jeszcze bardziej sobie uświadomiłam, ze go kocham. Pocałował mnie tak bardzo namiętnie i czule za razem- Nelcia nie ważne jak jest źle naprawimy to! Kocham Cię
-Ja Ciebie też...

-------------------------------------------------------------------------------------
Cześć moje kochane :* zakończyłam trochę dziwnym momencie, ale to tak specjalnie:)
Ten rozdział dodaje specjalnie dla Klaudii Kowalskiej oraz Natalenki :*

STRÓJ NELI:

 

STRÓJ LENKI: